Roślina o charakterystycznym zapachu,przypominającym pietruszkę. Biedrzeniec mniejszy ma około 50 cm wysokości, wielki dorasta do 1 metra. Wyglądem swym roślina przypomina kminek. Kwiaty drobne, białe, czasem różowe, zebrane w duże baldachy. W Polsce występuje dość powszechnie — rośnie w rowach, na nasypach kolejowych, przydrożach, miedzach, polach i w zaroślach. Kwitnie od czerwca do września.

Zbiór korzeni (podobne do pietruszki) przeprowadza się jesienią lub wczesną wiosną. Po wykopaniu rośliny i odcięciu korzenia oczyszczamy go i suszymy w podwyższonej temperaturze. Po wysuszeniu surowiec przechowujemy w szczelnych opakowaniach, ponieważ łatwo wilgotnieje i jest atakowany przez owady.

Właściwości lecznicze
Surowcem jest korzeń oraz ziele. Ma działanie głównie przeciwkaszlowe i moczopędne. Stosowany w przewlekłych schorzeniach górnych dróg oddechowych — gardła i krtani, w nieżytach oskrzeli, w kaszlu, astmie, a także w schorzeniach przewodu pokarmowego, jak przewlekłe nieżyty żołądka i jelit, dolegliwości wątrobowe. Znajduje również zastosowanie w schorzeniach pęcherza i dróg moczowych oraz w kamicy nerkowej.

Wyciąg spirytusowy (nalewka) z korzeni powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych i zmniejszenie napięcia mięśni gładkich — działa przeciwskurczowo (z tego powodu nie wolno go stosować u ciężarnych). Zewnętrznie używany bywa w postaci okładów na rany, do płukania w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła. Ziele biedrzeńca działa podobnie do korzenia, jednak znacznie słabiej.

Wywar z korzeni biedrzeńca
Łyżkę stołową pokruszonych korzeni zalać 2 szklankami zimnej wody i gotować przez 20 minut. Odcedzić. Pić 3 razy dziennie po szklance odwaru.